DE UITNODIGING

Laatst op de creatieve markt waar ik een kraam had gehuurd, had ik naast een stukje verkoop, aan mijn kraam een plekje gemaakt om even 5 minuten creatief te kunnen zijn.
Vanuit een groot krijtbord in het looppad met de tekst: “kom even creatief ontspannen” was iedereen welkom om even een moment met penseel en verf te werken.
Dit was voor iedereen bedoeld, jong & oud.

Wat me na een tijdje opviel: Kinderen kwamen zonder aarzelen zitten…
Volwassenen daarentegen… niet. Zij blokkeerden bij het idee alleen al.
En daarna volgden de excuses: ‘nee joh dat kan ik echt niet!”, “Nee ik heb geen tijd” en degene die ik altijd hoor: “ nee ik ben niet creatief”

En terwijl ik toekeek, raakte me dit dieper dan verwacht. Ik kon de interne blokkades zowat van het gezicht lezen bij een aantal mensen die ik had uitgenodigd om even 5 minuten te komen zitten.
En ik vroeg me af, wat maakt toch dat wij als volwassenen zó ver zijn afgedreven van iets wat ooit zo natuurlijk was?

HET GAAT NIET OM KLEUREN. HET GAAT OM MOGEN ZIJN.

Was dit hele gebeuren op de markt niet een miniatuur versie van wat er in ons collectief ook gebeurd?
Want laten we eerlijk zijn, het gaat eigenlijk helemaal niet om 5 minuten kleuren.
Echt iedereen heeft wel even 5 minuten beschikbaar als je gezellig op je vrije dag op een markt aan het rondstruinen bent.
Het is uiteindelijk de confrontatie met even 5 minuten durven landen in je lijf, met jezelf.
Zonder functie, zonder masker. En ook nog eens mét publiek om je heen van andere markt bezoekers.
Intern voelt dit bijna als naakt moeten zijn en dan vinden we die 5 minuten ineens doodeng en mega onveilig!

WAT ZIJN WE ONDERWEG VERLOREN?

De toestemming om te spelen.

Kinderen spelen, volwassenen niet.
We hebben spelen inmiddels zodanig verward met kinderachtigheid dat we het massaal zijn gaan geloven en hebben het gedegradeerd tot iets zeer onbelangrijks in de volwassen wereld.
Zodra je opgroeit komt er namelijk een moment dat je serieus moet zijn. Dat je moet presteren en een zinvol leven moet leiden waarin je resultaten moet boeken. Het moet allemaal wel meetbaar zijn.

Spelen IS echter serieus business! Spelen is je creatieve brein openen. Het is je lijf weer voelen, je fantasie activeren en je ziel laten spreken zonder woorden en taal. Creativiteit is levenskunst.

De veiligheid voelen om perfectie los te mogen laten

Creativiteit en zelfexpressie is afwijken, kwetsbaar durven zijn en je open stellen. En dat hebben we afgeleerd. We willen passen, niet opvallen en zeker niet raar gevonden worden.
We zijn massaal het vertrouwen verloren in ons zijn.
Niet in het zijn zoals ons ego ernaar kijkt, want deze kijkt naar het resultaat en wil die meetbaarheid en het vergelijkingsmateriaal.

Nee, het gaat hier om stil vertrouwen dat zacht fluistert.
Dat zegt dat je er gewoon mag zijn zoals jij bent, in kleur, in spel en in alle openheid.
Zonder doel, zonder nut. Maar mét betekenis.


De verbinding met het lichaam en met je gevoel

Creativiteit is leven in beweging. Het is scheppingskracht.
En deze scheppingskracht begint in onze buik en in ons hart.
Echter zijn wij in onze maatschappij voortdurend wandelende hoofden.
Werkt onze linkerhersenhelft van rationaliteit, logica en details op volle toeren.
”Ik denk, dus ik ben” zei Decartes.
Maar het gedeelte van verbeelding, expressie, creatie en het grotere plaatje die gekoppeld is aan onze rechter hersenhelft, blijft vaak veel meer op de achtergrond.
Expressie vraagt ook om belichaming. En wie in zijn lichaam zakt, komt zijn gevoel tegen - en voelen betekent ook dingen voelen die heel oncomfortabel zijn.

En dan zegt ons brein, dat is niet veilig, dus dat doen we niet.
Het brein is er immers op gericht om veiligheid te garanderen om te overleven, niet om ons gelukkig te maken.
Geluk ontstaat namelijk pas als veiligheid is gegarandeerd.
En dan gaat het niet alleen om veiligheid van ons vege lijf, het gaat ook om emotionele en sociale veiligheid.

En daar zit em nu juist de crux. Er is bij velen niet genoeg innerlijke veilige bedding en ruimte meer aanwezig om imperfectie, spontaniteit en onvoorspelbaarheid toe te laten.
En hierdoor blokkeren we liever zelf ons eigen groei en plezier door de uitnodiging zelf al af te wijzen, dan risico te lopen afgewezen te worden in onze expressie.

Het is alsof we allemaal collectief zijn gaan geloven in een verhaal dat niet van ons zelf is, maar wat we zo vaak gehoord hebben, zo diep ingeprent hebben gekregen, dat we zijn vergeten dat we het zelf mogen herschrijven.

En daar ligt precies mijn missie.
Expressie hoeft namelijk geen prestatie te zijn. Je zult het geluk daar niet vinden.
Het geluk, de wijze lessen, de groei, en die nieuwe vorm van veiligheid en transformatie zitten in het proces.

Rauw & echt, speels & kwetsbaar, krachtig & zacht. Zonder maskers, puur.

En vooral ook: zichtbaar.

Dus hier is de uitnodiging. Aan jou.

Liefs Steef.